Vaak bu-j te bange

VAAK BU-J TE BANGE!

Ken jij dat?

Je hebt een goed idee, je bent razend enthousiast, je hebt vele medestanders, maar…. Als puntje bij paaltje komt, dan zijn er toch teveel beren op de weg. En dan strand je. Het prachtig uitgedachte (of wilde) plan gaat in de ijskast, wordt onder tafel geveegd of belandt ergens onder in de lade. Het blijft bij een goed idee of een wilde fantasie. En later denk je… “had ik maar…”

Stel je eens voor dat je het gewoon gaat doen! Het prachtig uitgedachte (en wellicht wilde) plan …... Wat zal er dan gebeuren? De beren op de weg, die je vooraf had bedacht, die ga je tegenkomen. Maar is dat erg? Uiteindelijk verbreed het je blik, je zal persoonlijk gaan groeien, je zal veel leren … en… niet geheel onbelangrijk… je verkent echt je grenzen. En die grenzen…? “Grenzeloos” kun je beter zeggen! Ik spreek uit persoonlijke ervaring. En daar gaat deze blog over.

Hoe het begon…

Begin 2019 had ik een werkafspraak in Vlissingen. Voor iemand die in Hengelo woont is een afspraak in Vlissingen een behoorlijk eind rijden. Bijna het ‘einde van de wereld’ gaf ik aan bij mijn klant. “Nee hoor, het einde van de wereld is hier een paar kilometer verderop, in Westkapelle”, antwoordde hij met een grote lach. Zeeuwse humor, best leuk!

Na een dag training geven over Actief Klantbeheer, reed ik weer terug naar Twente. Wat een drukte op de weg! Omdat ik niet de enige was die naar het mooie oosten reed, besloot ik om de autobaan (is een Twents woord voor snelweg, ‘Platt’ noemen ze dat) te omzeilen. Binnendoor dus, over de meeste fraaie binnenwegen. En toen bedacht ik me dat de route naar het ‘uiteinde’ van Nederland wel een hele mooie fietsroute zou kunnen zijn…..  

Een idee wordt geboren…

Een paar maanden later zag een goede vriend van mij ‘Abraham’. Deze ‘Abraham’ is net zo gek van fietsen als ik. Wat geef je liefhebber van fietsen? Precies!! Een mooie uitdaging….! Op zijn 50-jarige feest gaf ik hem daarom het volgende cadeau: een fietstocht samen met mij naar het ‘einde van de wereld’. Met andere woorden: op de racefiets naar Westkapelle in één dag. En niet alleen hij vond het een geweldig idee…  Hoe langer de avond werd, des te langer werd de lijst met gegadigden. Uiteindelijk wilden er 12 man met ons mee op de fiets! 

En dan de uitwerking….

Tja… als de borrel is uitgewerkt…  Menigeen krabbelde zich de dag erop achter de oren, was het spontaan vergeten of kreeg om de oren van het thuisfront…. “Fietsen van Hengelo naar Westkappelle? Ben je gek geworden?”.

Van de 12 aanmelders bleven er twee dappere strijders over die de uitdaging wel met ons aan durfden te gaan.

De datum werd snel geprikt, 24 augustus 2019. Vervolgens een overnachting boeken, route maken en gaan! Man wat was ik zenuwachtig! Heb ik wel genoeg getraind? Is mijn fiets wel oké? Zal ik niet toch maar een nieuw buitenbandje zetten die iets breder is? Over het eten hebben we helemaal niet nagedacht. Het idee was om tijdens een paar rustpunten op 100, 180 en 250 te gaan eten bij restaurants onderweg of bij een bekende op de camping. En na enig twijfelen heb ik die fietsband er toch maar op gezet een dag voor vertrek. 

We waren er klaar voor en hadden goesting (zin!). Let’s do this! 

De tocht…

Let’s get the party started! De route was 342 kilometers lang en we fietsten vanuit Hengelo via Wageningen, Leerdam, Dordrecht, Neeltje Jans met als einddoel Westkapelle. 

We begonnen vol goede moed! Maar hoe langer de tocht duurde… ik zal het kort houden…. Na uren ploeteren kwamen we ’s avonds aan in Westkapelle. Met een behoorlijke portie doorzettingsvermogen …. op ons tandvlees. Als kerels onder elkaar wil je tenslotte niet voor elkaar onder doen toch? Dus niet zeuren, maar fietsen….

Onderweg hongerklop. Hitte, veel te weinig gedronken en gegeten. Fietsen met een aanlopend achterwiel bleek ook niet ideaal. Mijn frame bleek te smal voor de, de dag ervoor opgezette, bredere band. Maar… we hebben het gehaald. Uiteindelijk kun je veel meer dan je oorspronkelijk zou denken. De kracht van een goede mindset!

Wat hebben we geleerd?

Een idioot plan bedenken kan iedereen. Maar om het dan uit te voeren, daar moet je toch lichtelijk gestoord voor zijn. En helemaal krankjorum om te gaan zonder goede voorbereiding! 

Want…

• We begonnen veel te enthousiast (lees: veel te snel).
• De etappes tussen de rustpunten waren te lang.
• We dronken en aten veel te weinig onderweg.
• Daardoor waren we snel vermoeid, oververhit en moesten we extra stops maken

Van vrienden en bekenden kregen we alle lof! We werden toppers genoemd en waren even een dagje ‘held’. Maar we dachten allemaal hetzelfde….. Dit noooooit weer! Gekkenwerk! 

En bleef het daarbij?

Wat denken jullie? Ik dacht van wel. Maar ja, het bloed kruipt waar het niet gaan kan…..

Dus ja… En je weet hoe het gaat. Een volgend plan, een nieuwe uitdaging… een tandje erbij! Nog gekker, nog uitdagender…. Ik ging alleen! Op één dag 400 kilometer fietsen. Is te doen toch? 

Ik had geleerd van de vorige keer. Appeltje eitje zou het niet worden. Maar met een goede voorbereiding…..

De nieuwe uitdaging… the longest day challenge!

Op 19 juni 2021 zou het gebeuren, op de langste zaterdag van het jaar. Een rondtocht van 400 kilometer. Starten in Hengelo en dan via Giethoorn naar de polder via Zwolle langs de IJsseldijk naar Arnhem, over de Posbank en via Duitsland, Bad Bentheim terug. Ik was vastberaden. Ik wilde dit doen, alleen.. Maar dit keer mét een plan:

• gericht trainen;
• de route opknippen;
• op hartslag rijden;
• voor voldoende eten en drinken zorgen;
• niet prutsen aan de fiets kort voor de rit.

Een waterdicht plan dus! De route gemaakt en wederom ongelooflijk zenuwachtig of ik het zou halen en vooral ‘hoe’ …….. 

The longest day….

De betere voorbereiding wierp direct haar vruchten af! De fiets was perfect en de ingebouwde rustpunten zorgden voor een mooie interval van 100 kilometer. Het eten en drinken ging ook prima en ik voelde mij sterk! Omdat de lunch in Doesburg langer duurde dan gepland, moest ik van mezelf ‘gas’ geven om op tijd over te zijn. Hoe kun je jezelf gek maken….

Eén van mijn fietsmaatjes zou mij tegemoet komen in Bad Bentheim. Dan konden we samen het laatste stuk terug naar Hengelo fietsen. Ik had 350 kilometer gefietst toen ik aankwam in Bad Bentheim. En…. ik was kapot! Zowel lichamelijk als mentaal… Ik kon niet meer… Ook kon ik niet meer eten en alleen nog drinken. Mijn lichaam nam niets meer op.

Leve teamwork!

Hulde voor mijn fietsmaatje! Hij was mijn held! Als hij mij niet tegemoet was gefietst, dan was ik waarschijnlijk eerder afgehaakt. Dan had ik mijn eigen idiote challenge niet gehaald. 

En … hij had stroopwafels bij zich. Het lukte mij wel om deze op te peuzelen met daarbij een overheerlijk glas koude cola…. Goddelijk!!

En op de weg naar huis kon ik in zijn wiel zitten. Het was heerlijk om de laatste 40 kilometer met mijn maat als voorrijder naar het Bentheimer Schloss te rijden en door het mooie Twente weer naar huis. 

Been there, done that! Never again….

De opbrengst van de dag: 401 kilometer, 27,5 gemiddeld en een heel relaxte hartslag zonder kramp. Maar wel weer die hongerklop. En wederom veel te weinig gedronken! Ik was helemaal uitgedroogd! De dag erop kon ik pas einde van de dag weer naar het toilet. Maar ik had wel opnieuw mijn grenzen verkend! En… ik kon meer dan ik dacht! Zelfs met een verbeterde voorbereiding maar een  uitvoering die “te wensen overliet”. Met dank aan mijn held, Jasper mijn fietsmaat!

Maar ik was deze keer echt dik over mijn grens gegaan. Dit was niet gezond! Ondanks alle lof had ik voor mezelf bedacht.. ”dit doen we nooit weer! Echt waar, knettergekke plannen…? Never again, no way!”

Roubaix?

Niet alle wilde plannen komen bij mij weg. Het lange tochten virus was op mijn mede rijders overgeslagen…. Bas Assink, die ook mee was naar Vlissingen, vroeg me of ik met hem mee wilde fietsen naar Roubaix in Frankrijk. Langste dag Challenge 2022 en…. de ultieme finishplaats voor iedere fiets fanaat… eindigen met twee rondjes in het Vélodrome en misschien zelfs douchen in de legendarische koude douche! Daar waar onze wielerhelden dat ook ieder jaar doen na Parijs-Roubaix! Kortom… ik was met een natte vinger overgehaald.

Maar dit keer had ik een beter plan:

• nog gerichter trainen;
• de route in kleinere etappes opknippen:
• 75 km 1e  rust met pannenkoeken;
• 150 km 2e rust koffie met taart;
• 225 km 3e rust lunch met koude pasta salade;
• 300 km 4e rust met Quiche;
• 376 km finish op het Velodrome in Roubaix. 
• een maximum snelheid bepalen;
• verzorging regelen voor onderweg (mijn vader en zijn kameraad zijn meegereden per bus);
• een voedings- en drinkplan maken (Sportvoeding Webshop hielp ons hierbij) 
• dit plan testen op de langere trainingsritten.

19 juni 2022…

We gingen op pad. Uiteindelijk waren we met vier fietsers en twee begeleiders. De afspraak was om naast het voedingsplan iedere 75 kilometer twee bidons leeg  te drinken en drie koekjes te eten. En het resultaat: 

• Onderweg zijn we weinig tijd verloren.
• Niemand raakte oververhit.
• Niemand had hongerklop.
• Niemand had vochttekort of kramp.

Kortom: een super strak getest plan met perfecte uitvoering. De regen onderweg en de kasseien waren de echte uitdagingen. En de afstand deed ons veel minder dan die andere jaren. Roubaix hebben we gehaald. Met vlag en wimpel!

Het geheim

Een doel hebben, een plan maken en er voor gaan! Ook als iedereen denkt dat het onrealistisch en onhaalbaar is. Zelfs als je de uitvoering te wensen over laat. En.. doe het samen, vraag om hulp! De kracht van teamwork heb ik ervaren. Elkaar er doorheen slepen als het nodig is. Er zijn voor elkaar… dat duwtje in de rug. Of in mijn geval… de luwte van de fietser voor me. Het zijn  altijd de kleine dingen die het hem doen. De stroopwafel als mooi voorbeeld. Hoe dankbaar kun je daar mee zijn als je er even doorheen zit. En dat het uiteindelijk leidt tot een mooie prestatie.. dat is natuurlijk geweldig. Maar uiteindelijk… 

• De beren overwinnen… 
• Je eigen grenzen (flink) overschrijden … en het ‘overleven’…
• Je eigen kracht ervaren…. 
• Leren van je ‘fouten’ en verbeteren…

Het voor onmogelijk gehouden mogelijk maken! Het kan!

De moraal van dit verhaal…

Vertaal dit eens naar ons vakgebied, in de onderzoeken en enquêtes geven we aan dat we actief klantbeheer willen invullen op ons kantoor. Er zijn tal van redenen om het niet uitgevoerd te krijgen, maar wat als we nou eens een plan maken. Dit plan vervolgens ook uitvoeren en durven te leren vanonze fouten. Dan heb geleerd dat we veel meer kunnen bereiken dan we vooraf gedacht hadden.